bezpieczenstwo-wyd2

Bezpieczeństwo i ryzyko w skale i lodzie


Poradnik Pita Schuberta to lektura obowiązkowa dla każdego wspinacza. Autor porusza wiele tematów – między innym wiązanie się liną, pękanie karabinków, zjazdy na linie, noszenie kasku, skok wahadłowy. Również turysta górski znajdzie w nim coś dla siebie, choćby w rozdziałach poświęconych załamaniom pogody czy niebezpieczeństwom związanym z porażeniem piorunem.

„Bezpieczeństwo i ryzyko” jest miejscami szokujące, Schubert nie stroni też od drastycznych zdjęć. Poruszane problemy przedstawia na tle rzeczywistych wypadków wspinaczkowych, pokazując, że jeżeli istnieje możliwość popełnienia jakiegoś błędu, to prędzej czy później zostanie on popełniony. Skutki tych błędów często były śmiertelne – nic lepiej nie uzmysławia ryzyka.

59.00 zł

59.00 zł
59.00 zł
59.00 zł

Nakład wyczerpany

Kategorie: , , .
Autor

Pit Schubert

Oprawa

Miękka

Format

146 x 210 mm

Tytuł oryginału

Sicherheit und Risiko im Fels und Eis

Jesienią 1993 roku swoje 25-lecie obchodziła powstała w 1968 roku Komisja Bezpieczeństwa. Wiele nowych wyników badań, pod kątem bezpieczeństwa zarówno samego sprzętu, jak i jego użycia, znalazło na przestrzeni tego okresu zastosowanie w praktyce. Dziś mamy znacznie większe szanse przeżycia w górach niż jeszcze w latach sześćdziesiątych. Znajduje to odzwierciedlenie zwłaszcza w liczbie wypadków. A tych jest coraz mniej, choć członków DAV przybywa.

Wyniki badań Komisji Bezpieczeństwa ukazały się w różnych publikacjach (patrz i zostały przetłumaczone na kilkanaście języków. Jak dotąd nie było książki będącej swoistym kompendium. Osoba zainteresowana tematem musiała godzinami, jeśli nie dniami, wertować rozmaite czasopisma. Stąd pomysł wydania z okazji 25-lecia Komisji Bezpieczeństwa dotychczasowych wyników prac w formie książkowej.

Ponieważ dopiero skutki wypadków pozwalają określić skalę zagrożenia, wyniki prac badawczych Komisji zostały przedstawione w formie wyciągniętych z nich wniosków. Wypadki posłużyły za pretekst. Tak też należy na to patrzeć z większej perspektywy czasowej: konkretne wypadki powtarzały się, Komisja Bezpieczeństwa je badała, analizowała ich przyczyny, szukała środków zaradczych i przedstawiała propozycje działań zapobiegawczych. Na szczęście producenci zawsze liczyli się z tymi opiniami, wprowadzając na rynek ulepszony sprzęt. Natomiast kadra szkoleniowa DAV wykorzystała praktyczne wyniki badań w pracy instruktorskiej.

Zebranie wyników badań wypadków wydaje się również dlatego szczególnie pożądane, iż człowiek uczy się najszybciej właśnie na ich przykładzie. Jeśli sami byliśmy ofiarami wypadku, zrobimy wszystko, aby uniknąć podobnego w przyszłości. Ale dlaczego tylko my mamy być mądrzejsi po szkodzie? Upublicznienie informacji o feralnym zdarzeniu i jego przyczynach pozwoli także innym osobom wyciągnąć odpowiednie wnioski. Tylko znając przyczynę wypadku, można nie powielać błędów już przez kogoś popełnionych.

Pytanie zadawane najczęściej po wypadku jest zawsze to samo: „Jak to się mogło stać?”. Czytelnik będzie natrafiał podczas lektury na nie wielokrotnie i spotka się z próbą udzielenia odpowiedzi. Niekiedy akcentowana jest też kwestia ewoluowania stanowiska nauki. Każde stanowisko nauki jest niczym innym, jak sumą doświadczeń. Zbieranie doświadczeń to z reguły żmudny, a w wypadku środowiska ludzi gór często i bolesny proces. Niniejsze kompendium powstało z myślą, aby nie każdy alpinista, wspinacz skalny i lodowy musiał przechodzić ów bolesny proces nauki od nowa. Uczmy się na błędach. Wypadki nie muszą się stale powtarzać.

[Niniejszy fragment pochodzi ze wstępu do tomu I]